Na czym polega żywienie pozajelitowe?

Czym jest żywienie pozajelitowe?

To powszechna metoda, którą stosuje się u pacjentów, mających zaburzenia odżywiania i wchłaniania. Drogą dożylną podaje się niezbędne do życia składniki odżywcze, takie jak białko, węglowodany, tłuszcze, pierwiastki śladowe, witaminy i elektrolity. U zdrowego człowieka wchłaniane są one przez przewód pokarmowy. Składniki te podawane są chorym w formie jałowych płynów.

Typy żywienia pozajelitowego

Możemy wyróżnić kilka typów leczenia, w zależności od podawanych preparatów odżywczych oraz zapotrzebowania na dane składniki:

• leczenie infuzyjne – w tym wypadku przetaczane są wyłącznie elektrolity, aby zapewnić podstawowe zapotrzebowania i wyrównać straty,
• żywienie pozajelitowe częściowe – przez żyłę obwodową podawane są elektrolity, roztwory aminokwasów oraz kalorie. Taka kuracja trwa od 5 do 7 dni,
• całkowite żywienie pozajelitowe – tutaj dostarcza się przy pomocy specjalnych aminokwasów i bezpośrednio do układu żylnego wszystkie potrzebne składniki odżywcze, a więc: aminokwasy, cukry proste, emulsje tłuszczowe, elektrolity, witaminy i pierwiastki śladowe.

Kto musi korzystać z żywienia jelitowego?

Żywienie pozajelitowe stosowane jest w wielu poważnych schorzeniach, które uniemożliwiają spożywanie posiłku droga naturalną. Można tu wymienić:

• poważne schorzenia jelitowe, jak np. zapalenia jelit, martwica jelit czy choroba Leśniewskiego-Crohna,
• zwężenie przełyku po oparzeniach chemicznych,
• choroby nowotworowe, które doprowadziły do wyniszczenia organizmu i problemów z trawieniem lub zaburzeń układu pokarmowego,
• okres po operacjach przeprowadzanych na przewodzie pokarmowym,
• brak chęci przyjmowania posiłków doustnie przez pacjentów, np. przy anoreksji czy innych chorobach psychicznych.

Powikłania i możliwe skutki uboczne

Również żywienie jelitowe niekoniecznie musi być w 100% bezpieczne. Powikłania mogą być związane z obecnością cewnika lub mogą mieć podłoże metaboliczne. Te pierwsze to m. in. posocznica, przypadkowe nakłucie tętnicy czy odma opłucnowa. Z drugiej strony barykady mamy hiperglikemie, hipokaliemie i hiposfatemie.

Czy pacjent żywiony pozajelitowo musi być odizolowany?

Wielu osobom wydaje się, że pacjenci żywieni pozajelitowo są nieustannie pod kroplówką i nigdy nie wychodzą ze szpitala czy z domu. Jednak taka metoda żywienia wcale nie izoluje chorego od społeczeństwa. Pacjenci mogą dobrze funkcjonować w życiu codziennym. Może nie jest to w pełni normalne funkcjonowanie, ale z pewnością nie przeszkadza w pracy, w podróżowaniu, założeniu rodziny czy nawet uprawianiu sportów, dostosowanych do stanu zdrowia pacjenta. Wystarczy, że pacjent przejdzie na tryb żywienia nocnego.

Więcej informacji o żywieniu pozajelitowym, znajdziecie na stronie: zywieniemaznaczenie.pl.

---

ARTYKUŁ PARTNERA